Uroda życia

Oto rozmowa, jaka ukazała sie 10 kwietnia w Urodzie życia. Rozmawiała Anna Maruszeczko:

Tytuł: Cud, że żyję

Lid : „Jestem czwartą osobą i pierwszą kobietą, która skończyła roczny odwyk. Na zakończenie dostaję dyplom i cytat z książki Antoine’a de Saint-Exupery’ego  „Twierdza” oprawiony w ramkę – zapisała w lutym  2017 w swoich notatkach robionych w ośrodku zamkniętym Katarzyna T. Nowak, dziennikarka i pisarka uzależniona od leków i alkoholu.

Będziemy rozmawiać o odwyku czy o „zmartwychwstaniu”?

Możemy i o tym, i o tym.

Od czego była pani uzależniona?

Jestem uzależniona. I będę uzależniona do końca życia, o czym nie wiedziałam.

Uzależniona od alkoholu czy od leków?

Na odwyku dowiedziałam się, że jestem uzależniona krzyżowo – od alkoholu i od leków. Większość alkoholików wcześniej czy później uzależnia się od leków.

Dlaczego tak się dzieje?

Bo większość nie może spać. W początkach uzależnienia padasz jak kłoda i śpisz, ale potem często się budzisz albo w ogóle nie możesz zasnąć. Sięgasz po leki na sen albo na uspokojenie.

Odwyki są różne. Pani poszła na roczny!

To był drugi.

Czyli wcześniej była jakaś próba?

Tak. Byłam na odwyku prywatnym, płatnym, W Ściejowicach pod Krakowem, w domu z ogrodem. Były to, co tu dużo mówić, piękne wakacje. Atmosfera rodzinna, trafiłam na fajną grupę, było nas raptem jedenaście osób. Codziennie po sześć godzin terapii. Ale w ogóle się nie udzielałam, w ogóle się nie przykładałam. To trwało siedem tygodni. Chyba było za wcześnie i nie byłam gotowa, bo ten odwyk nic mi nie dał.

Wróciła pani stamtąd z przekonaniem, że to było stracone siedem tygodni?

Nie. Plus był taki, że zeszli mi tam do zera z klonazepamu. To jest silna benzodiazepina. Nigdy więcej po nią nie sięgnęłam, ale nie minął miesiąc, dwa i sięgnęłam po inne leki.

Potem poszła pani na odwyk roczny. Do ośrodka zamkniętego. To jest wielka przerwa w życiorysie.

Straszna. Dwanaście miesięcy wyłączenia z życia.

I kto sobie może na to pozwolić?

Byli tam ludzie w różnym wieku, od dwudziestu do siedemdziesięciu ośmiu lat. Naprawdę zdesperowani, tacy, którzy chwytają się ostatniej szansy. Duży przekrój społeczny, nawet bezdomni. Niektórzy byli odwiedzani przez rodziny, inni w ogóle nie. Ze mną było czterdzieści osiem osób, ale przez ośrodek przewinęło się przez ten rok chyba dwieście. Bo ludzie nie wytrzymują i się wypisują. Albo łamią abstynencję na oddziale i są wyrzucani. To jest nagminne.

A pani mogła sobie pozwolić na roczną przerwę w życiu?

Mogłam. Na zewnątrz nic mi już nie zostało. Nie byłam związana żadną pracą. Nie mogłam już pisać książek. Udało mi się wydać jedną i teraz żałuję, bo jak mi się oczy otworzyły, to obnażyła mi się marna jakość książki pisanej po lekach. Miałam spaczoną wizję rzeczywistości. Leki w połączeniu z alkoholem są zabójcze dla mózgu. Mój mózg pracował na zwolnionych obrotach. Cała byłam spowolniona. W Ściejowicach mówili, że pół godziny z jednego piętra schodzę. Postanowiłam spróbować odwyku. Nie miałam nic do stracenia.

Co się stało, że panią oświeciło?

To, że znowu biorę leki, że nie mogę spać. Zaczęłam brać imovane, który jest łagodniejszy, niż klonazepam, ale jednak jest benzodiazepiną. Imovane w pewnym momencie zadziałał na mnie na odwrót, to znaczy pobudzająco, i ja się po prostu przestraszyłam. A po pobycie w Ściejowicach wiedziałam już, że leki z alkoholem to jest po prostu śmierć. Chciałam, żeby mi ktoś pomógł.

Czyli racjonalnie pani myślała.

O dziwo. Zaczęłam racjonalnie myśleć.

Jak długo pani piła?

Nie wiem, kiedy się uzależniłam. Wiem, że pić zaczęłam na studiach. Miałam fajną paczkę, było wesoło. Uczyliśmy się, piliśmy… niby nic takiego. Ale na trzecim roku wyjechałam do Stanów. Opiekowałam się chorą staruszką. Mieszkałam w pokoiku z murem za oknem…

W pokoiku z oknem bez widoku?!

A w spiżarce był alkohol. Tam chyba już zaczęłam pić na poważnie – piłam sama, co wieczór. Bo nie mogłam spać, bo smutno, bo gorąco, bez klimatyzacji… Zawsze była jakaś wymówka. I wypijałam ten alkohol ze spiżarki.

Nie było momentów oprzytomnienia: „Stop, kobieto. Co ty robisz!”?

Nie. Żaden nałogowiec nie ma „stop” w głowie. Jakby miał, to by odwyki nie były potrzebne. Nigdy nie miałam „stop”.

Nawet na początku?

„Stop” w głowie pojawiło się parę razy, ale później, po jakichś dziesięciu latach picia. Trzy razy nie piłam przez rok, ale zawsze wracałam. Przedostatni raz podjęłam próbę w pięćdziesiąte urodziny. Kupiłam sobie jakieś piwo, nie smakowało mi, wyrzuciłam je i przestałam pić. Ale tuż przed odwykiem kupiłam sobie wódkę z colą. Nawroty zdarzają się u każdego nałogowca. Na odwyku dowiedziałam się od terapeutów wielu ważnych rzeczy. Nie tylko tego, że jestem uzależniona do końca życia, ale też, że jeżeli złamię abstynencję, to od razu znajdę się w chronicznej, a nie w początkowej, towarzyskiej fazie uzależnienia.

Co to znaczy?

Nie ma już powrotu do fazy kontrolowanego picia, że pani wypije dwa piwa i koniec, że raz w tygodniu. Jeżeli ja złamię abstynencję, znowu znajdę się w fazie chronicznej, w której byłam przed odwykiem. Na ogół człowiek w nałogu sięga po pomoc w fazie chronicznej. To już jest faza śmiertelna, to już się kończy źle. Nie ma powrotu do picia kontrolowanego i tego nas nauczono.

Pani pamięta jeszcze taki czas, kiedy piła pani w sposób kontrolowany?

Nie. Ja nigdy nie piłam w sposób kontrolowany. Miałam własne mieszkanie po babci i na studiach koledzy zawsze przynosili wódkę, bo to była komuna, więc piwa nie było. I myśmy dzień w dzień pili tę wódkę. To już chyba nie było picie kontrolowane.

Zamierzałam panią zapytać, dlaczego odwyk był tak długi, ale gdy słyszę, że to jest tak długa historia picia, to pytanie byłoby retoryczne.

To się długo rozkręcało. Mówiono nam, że mamy być tylko imieniem, wyzbyć się swoich ról społecznych – matki, żony, męża, ojca, córki, pracownika, pracodawcy – żeby się usłyszeć, przestać żyć tym, co na zewnątrz, dokopać się do prawdy o sobie, a to trochę trwa. Poza tym czasochłonny był też mój bunt – parę miesięcy byłam ciągle na „nie”, chciałam się wypisywać, ale w końcu uznałam: „Dostałam się tu – Cztery miesiące czeka się na przyjęcie! – To jeszcze trochę wytrwam”.

Dlaczego się pani buntowała?

Ja myślałam, że nie jestem już uzależniona, bo wypiłam tylko jedną setkę wódki z colą.

Leki nasenne też pani odstawiła?

Musiałam. Dostałam inny, nieuzależniający lek regulujący sen. Dzięki czemu zaczęłam lepiej spać...

…Więc po co pobyt w ośrodku zamkniętym.

No właśnie. Ja ciągle sobie to pytanie zadawałam. „Po co?”. Nie bardzo wiedziałam. Chyba każdy się tam siebie pytał: „Po co?”. I mnóstwo ludzi rezygnowało. Ciężko wytrzymać ten reżim. Teraz jest tam jeszcze bardziej restrykcyjnie niż wtedy, gdy ja zaczynałam – zabierane są laptopy, telefony komórkowe, dopiero po trzech miesiącach można je mieć przy sobie.

Więc buntowałam się, ale nawet nie wiedziałam o tym. Pod koniec, kiedy już akceptowałam terapię, pacjentów, w ogóle czułam się bardzo dobrze, znalazłam swój zeszyt z początku pobytu, bo oczywiście robiłam notatki cały rok, i nagle patrzę, a tam z przodu jest napisane: „Luty, 2016. Nienawidzę pacjentów, terapeutów i pielęgniarek”. Takie miałam podejście. Sama myśl, że to trwa dwanaście miesięcy, była koszmarna. Jeszcze mój kot w domu tymczasowym... Ale Przyjaciółka mnie namawiała: „Wytrzymaj. To nie dziesięć lat. To nie więzienie” . Nie mogłam nigdzie wyjść. Włosy mi rosły, a ja nic nie mogłam zrobić.

To taki problem z tymi włosami?

Tak, bo zawsze mam krótkie. Chciałam wyjść do fryzjera, kupić sobie coś. Jechać do Krakowa, do miasta, przejechać się tramwajem. Ale przez pięć miesięcy nie było przepustek przyjemnościowych. Tylko do urzędu i do lekarza. Miałam obiecane ITS-y, czyli Intensywne Treningi Samodzielności, inaczej „godzinne wyjścia samodzielne” – do sklepu, bo gdzie tam iść. Ale terapeutka mi powiedziała, że je dostanę, jak zacznę się angażować w terapię. Wreszcie po kilku miesiącach nastąpił przełom na terapii indywidualnej, nagle poczułam się dobrze.

Koleżanka, o której pani wspominała, mogła się z panią kontaktować bez limitów?

Tak. Przyjeżdżała w tygodniu po 15:00 a w weekendy od rana. Pocieszała mnie. Macocha też mnie odwiedzała. To mi naprawdę dużo dało. Długo wydawało mi się, że będę sprytna i jak tylko odzyskam sprawność umysłu, od razu się wypisuję. Jednak gdy nastąpił przełom na terapii indywidualnej, zrozumiałam, że jak się angażuję, to po prostu jest efekt. Terapeutka ciągle tłukła mi do głowy, żebym też więcej brała z terapii grupowej aż wreszcie zaczęłam się odzywać, mówić na tej rundce o swoich emocjach.

Co było siłą terapii grupowej?

Interakcja z innymi pacjentami, ale też z terapeutami. Dociera do ciebie, że nie jesteś sama, możesz to swoje uzależnienie gdzieś umiejscowić. Bardzo ważne na terapii grupowej jest to, że gdy na przykład czytam swoją pracę terapeutyczną, od razu są informacje zwrotne, czyli pacjenci to komentują i można się mnóstwo rzeczy dowiedzieć na swój temat, porównać to z innymi. Nie wiem, na czym to polega, ale kiedy zaangażowałam się w terapię, zaczęłam się odzywać i rzeczywiście słuchać, co inni mają do powiedzenia, to wyraźnie zaczęłam odczuwać pozytywne zmiany. Chciałam na tę terapię chodzić, cieszyłam się, że jest terapia.

„Terapia uzależnień jest najbardziej agresywna ze wszystkich terapii, najbardziej drążąca, ale daje też poczucie bliskości”, przeczytałam w pani książce. To prawda, że poczucie bliskości zapewniła pani grupa, której wcześniej pani nie trawiła?

Tak. W pewnym momencie czułam się jak w rodzinie. Żeby się zwierzać trzeba sobie ufać nawzajem.

To był jakiś taki skok w rozwoju osobistym?

Tak. To był na pewno skok. Oprócz notatek do książki „Rok na odwyku” zaczęłam pisać powieść – studium uzależnienia kobiecego. Jeszcze nie wiedziałam na pewno, czy odzyskałam sprawność umysłu, miałam obawy, że mogę się przeliczyć jak poprzednim razem i będę się tego wstydzić. Uspokoiłam się, gdy wydawnictwo się tym zainteresowało. Teraz myślę, że to moja najlepsza książka.  I proszę, swoją najlepszą książkę napisałam na trzeźwo. „Moją mamę czarownicę”, „Kobietę w wynajętych pokojach” i „Kasikę Mowkę” pisałam, pijąc wino z wodą, choć jeszcze nie brałam leków. Uważałam, że wino z wodą otwiera umysł i łatwiej się pisze. Na odwyku w Ściejowicach mówiłam nawet do współpacjentów: „Nie będę pić, ale jak będę chciała pisać, to się napiję, zrobię wyjątek, bo nie da się pisać bez”.

Pani w zasadzie piła całe swoje dorosłe życie.

Tak. Uświadomiłam sobie, że nie wiem, kiedy zmieniłam się z dziewczyny w dojrzałą kobietę. Nie przeżyłam żałoby po rodzicach prawdopodobnie…

Bo w ważnych momentach swojego życia znieczulała się pani używkami?

Nie mam dzieci, nie mam męża, bo jakoś byłam skupiona na czymś innym. Wszystko niestety zaczyna docierać do człowieka, właśnie na trzeźwo, bo pojawiają się emocje, także negatywne.

Tak się pani bała swoich emocji? Dlaczego je pani tłumiła?

Dobre pytanie. Chodzę na terapię, by się tego dowiedzieć.

Gdy zaczyna docierać, co się w życiu przegapiło albo co się straciło, to podejrzewam, musi być poważny szok poznawczy. Słyszałam, że niektórzy kapitulują: „W cholerę z tą trudną wiedzą na swój temat”. Ludzie nie chcą wiedzieć…

Na terapii grupowej, gdy już się uaktywniłam, nazwałam to „skutkami ubocznymi trzeźwienia”. Jednak pojawia się dużo przyjemnych rzeczy, bo wreszcie mam normalny umysł, myślę normalnie… Ja przez dziesięć lat, od czasu zwolnienia z „Twojego Stylu”, nie byłam w stanie się ubezpieczyć. Pośredniak (Urząd Pracy, który daje ubezpieczenie bezrobotnym) jest w Krakowie za Hutą, więc zamiast sprawdzić w Internecie, jak tam dojechać, uznałam, że to za dużo zachodu. Przez dziesięć lat byłam nieubezpieczona, nie robiłam sobie żadnych badań – ani mammografii, ani USG, ani żadnego badania krwi. Chodziłam tylko do sklepu i z powrotem.

Najprostsze rzeczy wydawały się kosmosem?

Nie do ogarnięcia. Teraz dopiero zaczęłam się badać. Mam ubezpieczenie. Mam pracę, w której sobie dorabiam. Napiszę czasem do „Gazety Krakowskiej”. Piszę książki. Ważne, że się zmieniłam i nie potrzebuję żadnego alkoholu do pisania.

Na blogu „Ona i odwyk” napisała pani:  „Z terapii wyniosłam wiedzę o tym, że to nie substancja uzależnia. Przyczyną uzależnienia są: rodzina dysfunkcyjna, poczucie odrzucenia i stres”. Co pani zrobiła z tą wiedzą?

Mnie powiedziano, że to dysfunkcyjna rodzina. Ale do dziś nie wiem, nikt mi nie wyjaśnił, na czym ta dysfunkcja miałaby polegać. Kontynuuję terapię indywidualną i może się dowiem. Natomiast do końca nie wierzę, że moja rodzina była dysfunkcyjna.

Przed kim jej pani broni?

Sama się broni. Każda nietypowa rodzina jest dysfunkcyjna. Nasza była nietypowa, ale czy dysfunkcyjna? Ja i Małgośka (red. Małgośka Szumowska) miałyśmy różnych ojców, brat Wojtek miał inną matkę. Ja przysparzałam mnóstwa kłopotów. Gdzieś w '95, gdy pracowałam w „Przekroju”, zaczęłam brać amfetaminę. Nie uzależniłam się, ale rok brałam. Rodzice namówili mnie na detoks w szpitalu. I oni mi tam przywieźli telewizor, maszynę do pisania, codziennie zwozili jakieś jogurty, przemeblowali mi mieszkanie, gdy im zakomunikowałam, że nałogowiec nie może wracać do tego samego otoczenia – wszystko, żebym tylko powróciła do żywych. Stali za mną murem, a mogli mnie przecież z domu wyrzucić. Czy tak zachowuje się dysfunkcyjna rodzina?

Po co ta amfetamina?

Była modna wśród dziennikarzy. Ktoś mi dał i ja odkryłam, że piszę pięć artykułów w jedną noc.

Kiedy pojawiły się skutki uboczne.

Po roku. Jest taka psychoza, która oczywiście nie jest prawdziwą psychozą, mija od razu, gdy mija działanie amfetaminy – „robaki pod skórą”. Zaczęłam czytać książki na ten temat i okazuje się, że uzależnieni od amfetaminy często widzą robaki albo węże. Dziękowałam Bogu, że się nie uzależniłam, nie miałam objawów odstawienia, udało mi się to odstawić, tylko byłam skrajnie wychudzona.

Wracając do przyczyn. Ludzie, którzy mają problem alkoholowy tłumaczą czasem: „Dlaczego piję? Bo życie na trzeźwo jest nie do wytrzymania”.

Każdy alkoholik tak mówi. W tym jest dużo prawdy, bo ja teraz, żyjąc w trzeźwości umysłu,  jak na przykład jadę pociągiem, to się boję, że coś złego się stanie, stracę życie w katastrofie PKP, a dawniej nigdy o tym nie myślałam, tylko po prostu jechałam. Kiedy mówię mojej terapeutce, że mam takie „boję się”, to ona odpowiada: „Brała pani leki antylękowe, to się pani nie bała”.

Dlaczego lepiej się bać?

Lepiej jednak być świadomym i trzeźwym, bo da się te myśli opanować.

I czerpać siłę z tego opanowywania?

Właśnie.. Mówi się, że alkoholizm czy lekomania to jest choroba emocji. Ludzie nie radzą sobie z głównie z lękiem, niepokojem.

No właśnie próbują się ratować przed lękiem, pijąc...

Tak, ale to jest coś za coś. Ja się na przykład boję odbierać wyniki badań lekarskich. I co? Mam się nie badać i dobrowolnie sprowadzić na siebie ciężkie choroby, a może nawet śmierć? To jest niestety takie równanie.

Czym może się skończyć życie w tego rodzaju komforcie nieświadomości?

Śmiercią albo ciężką chorobą trzustki, wątroby, psychiki… Tam, gdzie byłam, jeden chłopak  wyszedł na własne życzenie, a miesiąc później już nie żył, bo zażył jakąś tabletkę, którą sobie przez Internet sprowadził. Na odwyku w Ściejowicach, pewien trzydziestoletni radca prawny uparł się, że idzie do domu, po dwóch dniach miał wrócić, tylko że się upił i rano już się nie obudził. Także ja wolę być trzeźwa i radzić sobie ze swoimi lękami.

Dlaczego nie chciała się pani poddać terapii?

Byłam wściekła, że moja terapeutka jest taka młoda, gówniara. Teraz do niej chodzę, tak jej zaufałam. A wtedy szłam na tę terapię jak na ścięcie. „No to będziemy siedzieć w ciszy, bo ja nie mam nic do powiedzenia”, długo tak twierdziłam. Trzymała mnie złość: „Puści mnie pani na przepustkę?”, a ona: „Nie, bo pani coś w tej złości porozwala”.

Pamięta pani moment przełomowy?

Tak. Uwolniłam coś. Powiedziałam wreszcie, że mam problem z tym, że moja babcia mnie wychowała a ja nie potrafiłam tej miłości oddać, byłam dla niej zła. Terapeutka poprowadziła to w takim kierunku, że zrozumiałam, że to nie jest do końca moja wina i zaczęłam się lepiej czuć. To się wydarzyło trzydziestu lat temu!

Trzymało panią to poczucie winy?

Nie myślałam o tym, bo jestem uzależniona. Pisząc „Kasikę”, coś czułam, pomyślałam, że temat babci wziął się z poczucia winy, ale mi to przeszło, bo brałam leki. Leki tłumią wszystko. Nagle, gdy zaczęłam trzeźwieć, różne rzeczy zaczęły wypływać.

Co pani zrobiła z tym poczuciem winy?

Terapia mi pomogła. Nie mam już poczucia winy. Naprawiłam dwie relacje, a z jednej – dla mnie niekomfortowej – zrezygnowałam. Każdy trzeźwiejący alkoholik, czy lekoman, czy narkoman, ma problem z trzeźwymi emocjami. Tutaj może pomóc terapia. Po prostu bez terapii się nie da. Terapia uzależnień trwa dwa lata. U mnie nadal trwa. Tylko żeby znowu się od terapii nie uzależnić.

Właśnie!

Pisałam na blogu, że trzeźwiejący nałogowiec wpada w uzależnienie od sportu, od pracy, od seksu, od komputera. Ja mam na pewno słabość do cukru. (śmiech) Przytyłam osiem kilo! Teraz mam basen, detoks, ksylitol i takie różne pomysły.

Dzięki terapii wchodziła pani w zupełnie nowe dla siebie stany. Jakie jeszcze zrobiła pani odkrycia?

Obawiałam się kary za to uzależnienie. Wymyśliłam sobie, że to się odbije na przykład na moim zdrowiu. „Ale czy zawsze musi być kara?”, pytała moja terapeutka. Wbiłam sobie do głowy, że muszą być jakieś straszne konsekwencje.

I?

I nic. Jestem zdrowa. Na odwyku były rozmowy o patologii. Byłam wtedy trochę zła, bo podchodzono do nas pod linijkę, że każdy uzależniony musi mieć jakieś patologie w życiorysie. Tłumaczyłam, że ja akurat nie miałam. Całe życie byłam na rauszu, przez pół dnia piłam wino z wodą – żeby się nie upić, tylko „falować” cały dzień. Na studiach czy w Gazecie Krakowskiej były jeszcze jakieś ekscesy, ale później piłam sobie spokojnie w domu. Ja się po prostu po latach już nie upijałam, to było ciągłe „falowanie”, ciągły rausz. Nie kradłam, nie prostytuowałam się, nie musiałam, i byłam bardzo zła, że mi nie wierzą na tej terapii grupowej.

A mówi się, że osoby z chorobą alkoholową fałszują rzeczywistość.

Tak. Działa mechanizm iluzji i zaprzeczenia. Ale ja sobie nie przypominam, żebym jakoś strasznie oszukiwała. Gdy byłam w związku, to na przykład mój partner Paweł wychodził do pracy rano i ja wypijałam jedną butelkę wina z wodą – to się długo pije, bo jest rozcieńczone, spokojnie sobie człowiek sączy – wracał o czwartej i wtedy koło szóstej mówiłam: „Wiesz co, Paweł, otworzę wino”, że niby pierwsze. On: „Dobrze, dobrze”. I znowu piłam, na co on w ogóle nie zwracał uwagi.

Czyli można na to nie zwrócić uwagi?

Można. Mam taką teorię, że alkoholizm kobiet to jest picie między praniem a gotowaniem. Dopóki jest jedzenie na stole, wyprane, posprzątane, to można nie zwrócić uwagi, można tego nie zauważyć. Musi być bardzo silna więź między mężczyzną a kobietą, żeby mężczyzna zauważył, że żona się zmienia, że coś jest nie tak. Moi partnerzy też niestety się nie zorientowali, bo zawsze był w domu porządek.

Czy przez uzależnienie jest pani sama?

Nie wiem. Bardzo możliwe, że bardziej zależało mi na piciu niż na relacji. Każdy związek kończył się po trzech latach. Po tym czasie wszystko mi przechodziło, przestawałam się interesować. Koncentrowałam się na alkoholu i na lekach. To było ważniejsze niż budowanie relacji, bo przecież relację trzeba budować, a nie tylko czekać na to, co się wydarzy.

Psycholożka Ewa Woydyłło twierdzi, że jesteśmy krajem ćpunów farmaceutycznych. Lekarze tego nie widzą?

Pewien psychiatra przez wiele lat przepisywał mi te same leki nasenne i po pięciu latach przestrzegł: „Tylko się nie uzależnij”. Są tacy psychiatrzy, którzy przepisują benzodiazepiny jak leci. Na ogół są to lekarze starszej daty. Tymczasem od tego można się uzależnić w dwa tygodnie. Dziesięć lat brałam te benzodiazepiny,

Nie do wiary, że lekarze pozwolili pani na to.

Pozwolili. Gdy pierwszy raz wybrałam się do psychiatry, to sobie myślałam: „Mama brała tranxene, to ja też sobie wezmę”. Ale mama widocznie nie zwiększała dawek. Benzodiazepinę dostałam z marszu, choć jest mnóstwo innych, nieuzależniających leków. Ufasz, że jak lekarz to daje, to jest dobre. Jeszcze pamiętam, jak mówił: „Tabletki są po to, żeby pomagać”. To pomyślałam: „Fajnie”. W sumie miałam pięciu psychiatrów – nie wiedzieli o sobie, każdemu mówiłam: „Nie mogę spać, proszę mi coś przepisać”. I przepisywali. Nikt mnie o nic nie pytał.

Aż trudno uwierzyć, żeby nikt z pani bliskich tego nie widział. Mama, macocha…

Mama umarła w 2004. Leki biorę od 2005.

Niektórzy nie chcą widzieć, wypierają.

Ojciec sam był alkoholikiem. Przestał pić w wieku sześćdziesięciu lat. I chciał mi pomóc: „Słuchaj, przyjedziesz do mnie i do Beaty na trzy tygodnie. Nie będziesz piła, a potem ci pomożemy”. Moja matka z kolei, jak wyczuła, że jestem nietrzeźwa, nie odzywała się do mnie tydzień, ja szalałam, żeby ona się zaczęła odzywać, ale dalej robiłam swoje. To nie było im obojętne. Tylko trzeba samemu dojrzeć do takiej decyzji, że już nie piję.

Napisała pani: „Uczę się trzeźwego życia. Nigdy dotąd nie interesowałam się swoim zdrowiem. Bardzo chcę żyć długo i w zdrowiu”.

To były pierwsze myśli, które się pojawiły jako skutek terapii – cud, że żyję i że w ogóle strasznie podoba mi się życie. To cudowne, że mogę sobie wyjść na spacer, na trawę. Że mogę iść do sklepu i coś sobie kupić. Że czytam książki. Cudownie jest!

Zawsze musi być zamknięcie, żeby docenić proste rzeczy na wolności?

Nie wiem. Ja akurat tak miałam. Mój ojciec przestał pić sam z siebie. Inaczej to u niego wyglądało. Moja matka była jego pierwszą żoną, drugą była Ala, trzecią Beata i dopiero Beata mu stworzyła dom – taki z obiadem, kolacją, śniadaniem… Wysprzątane… Dom. I on przestał pić. Wszystko zaczęło być takie… przewidywalne, przyjemne, ułożone. Ojciec przestał się bać i przestał pić. Przestać czuć takie rzeczy, które go zmuszały do picia. Poukładał emocje. Ja potrzebowałam roku w zamknięciu, jemu to samo dał drugi człowiek.

Pani miała przyjaciółkę...

Widziałam, że ma mnie już dość. Nie powiedziała mi wprost: „Już nie przychodź do mnie”, ale już było widać, że z mojej obecności cieszy się tylko jej pies. Ja już po prostu byłam nie do wytrzymania.

Nie do końca straciła pani zdolność autorefleksji, widziała pani takie rzeczy?

Akurat to widziałam, ale myślę, że mnóstwa rzeczy nie widziałam. Choć wolałabym mieć to powiedziane wprost.

Dlaczego?

Bo by mnie to może zmusiło do jakiejś reakcji. Gdyby chociaż jeden z moich partnerów powiedział kiedyś: „Słuchaj, może ty pójdziesz na odwyk, masz problem z piciem”. Nie, żaden. Nie mam do nikogo pretensji, tylko może udałoby mi się wyjść z tego wcześniej.

Dowiedziała się pani, co jest wyzwalaczem w pani przypadku?

Ostatnio były to zdjęcia kufli z piwem zamieszczone na Facebooku, ale nie napiłam się piwa i ta chęć minęła.

W pani przypadku można mówić o zmartwychwstaniu?

Tak. To jest odzyskane życie, jakby życie na nowo. Dobrze, że po pięćdziesiątce, a nie po siedemdziesiątce. Jeszcze nie jestem stara i jeszcze mogę sobie pożyć.

Umysł się zregenerował!

Tak. Jestem w szoku (śmiech)

KONIEC

Warto wytrwać na odwyku, by dokonały się pozytywne zmiany w osobo- wości będące warunkiem trzeźwego życia. Jak mówią terapeuci, sama abstynencja to za mało.

Wysokie Obcasy - fragment rozmowy

Krótki fragment długiego wywiadu jaki bedzie zamieszczony w świątecznym numerze Wysokich Obcasów:
Rozmawia Monika Tutak

To pierwsza książka napisana na trzeźwo?

Pierwsza. "Rok na odwyku" powstał bez alkoholu i bez prochów. 

A poprzednie?

Poprzednie trzy, w tym biografię mojej matki Doroty Terakowskiej, czyli "Moją mamę czarownicę", pisałam "pod wpływem". Nie byłam pijana, bo jak się jest pijanym, to nie sposób nic zrobić. Ale nie byłam też trzeźwa. Żeby pisać, najczęściej rozcieńczałam wino z wodą.  Potrafiłam wypić dwie butelki dziennie, czasem więcej. Wmawiałam sobie - jeszcze do niedawna tak właśnie uważałam  - że piszę dzięki alkoholowi. Że ułatwia zebrać myśli. Oczywiście to bzdura. Takie pisanie bardzo szybko przeradza się w bełkot. Łatwo stracić samokontrolę.

Żałuje pani tamtych książek?

Nie, nie są przecież złe. Ale mogły być lepsze. Wie pani, ja całe życie zadawalam sobie pytanie, czy będę potrafiła pisać bez niczego, bez dodania sobie odwagi. Bałam się, że nie potrafię. Więc piłam. Każdy powód dla alkoholika jest dobry. Musi to sobie jakoś zracjonalizować.

Ile lat pani piła?

Dwadzieścia. Leki nasenne i uspokajające, benzodiazepiny, brałam przez ostatnich 10 lat. Pod koniec w potwornych ilościach,  nawet po kilkanaście na wieczór.

Alkohol pojawił się tak na dobre na drugim roku studiów. Zamiast w akademiku, przesiadywaliśmy ze znajomymi z filmoznawstwa i religioznawstwa u mnie w mieszkaniu. Miałam wolną chatę po babci, ta komuna trwała przez rok. Codziennie piliśmy wódkę, wtedy piło się głównie wódkę. Impreza trwała non stop, zakończyła się tym, że zrezygnowałam ze studiów i wyjechałam do Stanów, gdzie oczywiście piłam dalej.

Dlaczego do Stanów?

Ktoś zaproponował mi pracę za mieszkanie. Wydawało się, że nie taką ciężką. Miałam opiekować się starszym małżeństwem. Szczerze mówiąc - nie za bardzo umiem  sprzątać, nie mam też siły, by robić to w odpowiednim tempie. Ale zdecydowałam o wyjeździe. Korciły mnie te Stany, to był 88 rok, w Polsce jeszcze szaro, a tam taka szansa. Dostałam u tych ludzi mały, ciemny pokój, okno wychodziło na mur. To było potwornie klaustrofobiczne. Kobieta, którą się opiekowałam, miała raka, ostatnie stadium. Nie wytrzymywałam psychicznie. Pewnego dnia odkryłam w spiżarce właścicieli wina. Zaczęłam pić systematycznie, codziennie.

Oni tego nie widzieli?

Nie orientowali się. Dawałam sobie radę, nie wpływało to na jakość mojej pracy.

Tak się pani wydawało.

Tak, tak mi się przynajmniej wydawało. Lepiej też pracowało mi się z myślą, że wieczorem pozwolę sobie na relaks przy butelce. Jak już położyłam ich spać, otwierałam alkohol. Rano budziłam się z kacem.

Jak długo pani u nich pracowała?

Prawie rok. Kiedy staruszka zmarła,  a jej mąż czuł się coraz gorzej, zrezygnowałam. Wróciłam do kraju, dostałam pracę w gazecie, potem w kolejnej, gdzie ogólnie piło się dosyć sporo, więc piłam i ja, chociaż starałam się nie upijać. 

Parę razy zdarzyło mi się nawalić się w pubie,  czułam ogromny wstyd. Nic nie pamietałam, nie wiedziałam, jak się zachowywałam. I potem - może dlatego, a może po prostu już jak każdy alkoholik - zaczęłam pić sama. Żebym nie musiała wstydzić się ludzi. Wystarczało mi, że samotnie saczę wino. Potem zamieniałam wino na piwo, piwo na wino, co - jak się dowiedziałam na odwyku - jest charakterystyczne dla alkoholików, bo po prostu dany alkohol przestaje im smakować, mają odrzut, więc kupują inny.

Zdarzały mi się też przerwy w piciu, pewnie jak każdemu alkoholikowi.

Skąd brały się te przerwy?

Mój ojciec, Andrzej Nowak, znany pianista - też alkoholik zresztą - trzy razy namówił mnie na wszywki. Zaszywałam się i potrafiłam nie pić przez rok. Ale kiedyś zamiast esperalu - podobno skończył się w szpitalu - wszyli mi witaminy. Proszę mi wierzyć, jak już człowiek wie, że to nie esperal, to bardzo łatwo zapić. Ojciec chciał wyrwać mnie z alkoholu.

Sam już wtedy nie pił, ale nie odbył terapii.  Po prostu pewnego dnia przestał. Został abstynentem, zawdzięcza to swojej kobiecie, Beacie.

Przecież bez odwyku nie można chyba tak po prostu rzucić picia?

Według mnie ojciec ciągle był uzależniony, ale skończyły się emocje, które pchały go do picia, więc udało mu się nie pić już do końca życia. Odbudował się, miał szczęśliwy dom, kochającą i wspierającą partnerkę. Zmarł trzy lata temu. Dobrze się tam u nich czułam.

Skończyłam właśnie pisać powieść o uzależnionej kobiecie i jest tam taka scena, w której ojciec zabiera do siebie córkę, robi jej trzytygodniowy odwyk. To wydarzyło się naprawdę. Ojciec też tak mnie do siebie zabrał, siedem lat temu. "Zamieszkasz u mnie, koniec z piciem", powiedział. Wydawało mu się, że skoro on rzucił w ten sposób, ja też powinnam.

Przez te trzy tygodnie nie piłam, czułam się u niego świetnie, odżyłam. Miałam go codziennie, spędzaliśmy czas, bardzo tego potrzebowałam.

Jest taka scena w mojej nowej książce: Marta, macocha bohaterki, Agaty, ścieli jej łóżko, rozkłada zieloną pościel w misie, chociaż Agata jest dorosla.  Ostatniej nocy przed powrotem do swojego do domu Agata płacze, strasznie chce mieć taką samą pościel. I kupuje ją sobie. To dla niej symbol domu, miłości i ciepła. Ale to nic nie daje, to jej nie uspokaja, nie wystarcza. Wraca do domu i zaczyna pić.

Odwyk

Tak naprawde pomógł mi dopiero drugi, roczny odwyk. I to raczej nie zależy od odwyku bo znam ludzi, którym pomaga i to bardzo kilkutygodniowy odwyk pod Tyńcem. To zależy od nastawienia. Na pierwszy pojechałam bo chciałam, czułam, że już czas ale jednak nie był to mój czas. Nie przykładałam sie do terapii i miałam po prostu wakacje w domu z ogrodem późną wiosną i latem. miłe siedem tygodni w miłym towarzystwie: 11 osób, atmosfera rodzinna.
Kolejny bardzo i całkowicie mi pomógł i dobrze, że trwał rok bo pięć miesięcy sie buntowałam przeciwko zamknięciu i przeciwko terapii. Dopiero w szóstym miesiącu zaakceptowałam a w efekcie polubiłam terapie i zaczęły sie pierwsze pozytywne zmiany...Wszystko to jest opisane w książce.

Amfetamina

Na Netflix leci serial paradokumentalny "Take your pills" - historia amfetaminy.
Brały ja gospodynie domowe w latach 50 w USA i były niesłychanie wydajne oraz żołnierze Hitlera. Serial jest bardzo ciekawy. ja brałam w 1995 . W tych latach była modna wśród dziennikarzy i niestety też sie załapałam. Pisałam po kilka artykułów na dobę! Po roku nie mogłam zdania sklecić, miałam psychozę - widziałam robaki pod skórą - i odstawiłam. Ważyłam 45 kg. Musiałam iśc na detoks ale nie byłam uzależniona. nie miałam objawów odstawiennych i odstawiłam bez trudu.
Nikomu nie polecam. Zwłaszcza psychoza poamfetaminowa jest niemiła. No i sie głupieje na dłuższą metę. Można też po prostu zejść.

Wysokie Obcasy

W świątecznym numerze Wysokich Obcasów będzie rozmowa ze mną o uzależnieniu, odwyku i książce. W niedziele wrzucę fragment.
A 12 kwietnia od 13.30 będę na żywo w radiu Trójka.

Krótka rozmowa w "Pytanie na śniadanie"

Pytanie na śniadanie - krótka rozmowa o książce

byłam zdenerwowana...

Fragment mojej książki "Rok na odwyku. kronika powrotu"

Na oddziale są ludzie z całej Polski, niektórzy jechali tu kilka godzin pociągiem.

Oddział jest męsko-damski: dziesięć kobiet i trzydziestu czterech mężczyzn. Kobiety o wiele rzadziej się zgłaszają. O wiele rzadziej przyznają się do nałogu. Piją, biorą leki w ukryciu między praniem a gotowaniem. Do czasu kiedy w domu wszystko lśni, a jedzenie jest na stole, mało kto się orientuje. Spuchniętą, czerwoną twarz przysłaniają makijażem. A piją nie mniej niż faceci.

Pamiętam swmoje dni w ostrej fazie uzależnienia: rano, na kacu zwlec się z łóżka, prysznic, włożyć byle co, z plecakiem – absolutnie nie z przezroczystą siatką – podejść do najbliższego monopolowego, czym prędzej wrócić do domu, otworzyć piwo i pić do nocy, siedząc na Facebooku. Przy pierwszym piwie sprawdzić, czy wczoraj wygadywałam jakieś bzdury online. Puste puszki chować w siatce za koszem, żeby ich rano nie widzieć. Unikać znajomych w realu, bo nałóg widać na twarzy. Niczego nie załatwiać, o niczym nie pamiętać. Wstydzić się chodzić po ulicy, jeździć tramwajem, robić zakupy piwne w tym samym sklepie. Czuć na sobie wzrok sprzedawczyni. Zmieniać sklepy, o ile jest siła, by podejść do innego. Zmieniać apteki, by kupić benzodiazepiny. Wstydzić się, czuć się upokorzoną i brudną. Uśmiech tylko w zaciszu własnego domu z piwem w ręce. Jeść mało lub wcale. Dbać o pozory: po drugim piwie, gdy w członki wracają siły, sprzątać mieszkanie. Brać kąpiel, przebierać się w czyste ciuchy dla samej siebie. Nie upijać się w sztok. Przynajmniej nie codziennie. A jak się to zdarzy, odłączać telefon.

Wśród kobiet na oddziale przeważają alkoholiczki, wśród mężczyzn lekomani. Polska to naród ćpunów farmaceutycznych, jak twierdzi specjalistka od uzależnień Ewa Woydyłło-Osiatyńska. Poza tym są tu alkoholicy, narkomani, hazardziści, uzależnieni od komputera i sterydów. Niektórzy są uzależnieni od wszystkiego.

Alkoholików łatwo rozpoznać, najczęściej po twarzy i tuszy, choć tutaj większość kobiet – poza jedną – ma sporą nadwagę. Obawiam się, że i ja tu przytyję. Już mam ochotę na czekoladę, której na wolności nie jem, – bo widzę jak Iza i Ola jedzą.

Przez pierwsze miesiące wolno wychodzić tylko na godzinę dziennie z pielęgniarką, zatem zero ruchu! Regularne posiłki i zapewne słodycze dopełnią reszty.

O ósmej rano, trzynastej i dwudziestej – leki. Od dziesiątej piętnaście do dwunastej piętnaście – terapia grupowa. Indywidualna raz w tygodniu. O dwunastej piętnaście – obiad, kolacja o szesnastej czterdzieści pięć. Sądząc po ilości chętnych do tostera w świetlicy, wszyscy tu podjadają.

Dwa razy dziennie „społeczność terapeutyczna” – zebranie wszystkich w obecności terapeutów –  w czasie której są omawiane nasze sprawy, a przede wszystkim, o czym wkrótce się przekonuję odbywa się wzajemne donoszenie na siebie: że ktoś chodzi bez majtek po pokoju, że ktoś komuś zjadł cukierka, że ktoś do kogoś powiedział: „ty chuju”, a tamta pani z tamtym panem się przytulają… I nakaz zgłaszania na społeczności dziwnego zachowania współpacjentów lub podejrzenia o złamanie abstynencji. Niedobrze się z tym czuję, nie mam w zwyczaju donosić, choć rozumiem, że to jest w dobrej wierze.

Nie wolno nie chodzić na społeczność. Za spóźnienie zostaje się za karę stolikowym:  ustawia się stoliki i krzesła w jadalni na posiłki. Jest tu kilka funkcji do pełnienia: kronikarz, księgowy, przewodniczący i zastępca przewodniczącego oraz wprowadzający nowych.

Dziś nie zdążyłam na społeczność ani na terapię. Ubrania wkładam do komody przy łóżku, kosmetyki rozkładam na parapecie, książki na podłodze. Na szafce nocnej kładę krem na dzień, lakier do paznokci, waciki, kubek w misie i szczotkę do zębów. O trzynastej trzydzieści, czyli zaraz, jest wyjście w eskorcie pielęgniarki do sklepu. Na szczęście mam pieniądze. Ubieram się szybko – jest zimno – i wpisuję na listę wychodzących. Sklep to taki niewielki wiejski sklepik, ale wszystko w nim jest, tylko ceny horrendalnie wysokie. 

spotkania autorskie ze mną w kwietniu

Mam zaplanowane spotkania autorskie w Krakowie jeśli ktoś będzie miał ochotę przyjść: 16 IV Pod Gruszką o 18, 17 IV biblioteka Jagiellońska o 17, 18 IV krakowskie Forum Kultury o 18 i 22 IV Cafe Szafe o 19

Premiera książki i e-booka "Rok na odwyku. Kronika powrotu" w Empiku  i nietylko - 4.04.2018

Pocztówki znad krawedzi

Kilka słów o "Pocztówkach znad krawedzi". To stary ale dobry film Mike Nicholsa. Shirley MacLaine gra matke uzależnioną od alkoholu, która ma córke narkomanke, Meryl Streep. Córka zaczyna i konczy odwyk i wraca na plan filmowy gdzie grywa niewielkie rólki bo zaczyna kariere od nowa. Ma pretensje do matki miedzy innymi o to, że ta chodziła w zadartej spódnicy przy jej znajomych. Lata temu. Nie bierze narkotyków, odwyk pomógł. Matka ma wypadek po pijaku i też bierze sie za siebie. Mamy happy end. Jest to takie uzależnienie w stylu de luxe. Nikt nie wpada pod stół. Nie jest to "Pod Mocnym Aniołem". Raczej jest świetnie przedstawiony konflikt matki z córką i ich pogodzenie. Film jest tylko i wyłącznie na chomiku.
A najlepszym filmem i najlepszą książką o alkoholizmie jest "Pod wulkanem". Autorem jest Malcolm Lowry, alkoholik, który zapił sie na śmierć.Książke pisał całe swoje życie. Jest to genialne studium uzależnienia i samotności. Nie ma lepszego.

Trzeźwiejący nałogowcy i modlitwa

Zastanawia mnie jedna rzecz.
Wielu trzeźwiejących nałogowców zwraca sie w stronę Boga. Na grupie wsparcia zapytani co w ostatnim tygodniu zrobili dla swojej trzeźwości wymieniają miedzy innymi modlitwę. Mam wrażenie, że modlą sie od momentu wytrzeźwienia dopiero.
Pytam dlaczego bo ja też zaczełam sie modlić a nigdy wczesniej tego nie robiłam.
Dlaczego zdrowiejący alkoholicy, lekomani, narkomani zwracaja sie w strone Boga? Nagle zaczynają wierzyć? Dlaczego?
Może mi to ktoś pomóć zrozumieć?
Na pewno trzeźwiejący ma wiecej refleksji i przemyśleń, wiecej świadomości. Wiecej pytań.
Ale musi być jeszcze inny powód. Jaki?

Fragment z mojej książki "Rok na odwyku.Kronika powrotu"

Książka ukaże się w kwietniu. Imiona zostały zmienione.

"270 dni

Wreszcie święta. Bardzo lubię Wielkanoc. W sklepie kupiłam czekoladowego zająca. Postawiłam go na stole w pokoju. Zawsze jakaś namiastka prawdziwych świąt. Dostaliśmy świąteczne śniadanie: zamiast serka topionego lub mielonki prawdziwa szynka i chrzan. Do obiadu kawałek ciasta. A Gośka i Beata przywiozły mi szynkę i domowy chrzan, kawałek sernika i makowca. Zazdroszczę im świąt w domu!

Słońce świeci! Prawie wiosna! A ja nie mogę już wyjść, bo byłam w sklepie z pielęgniarką. ITS dalej nie mam. O przepustce mogę tylko pomarzyć. To pewnie dlatego, że się nie odzywam na terapii. Wkrótce przeniosą mnie do grupy zaawansowanej. Trochę się tego obawiam. Niektóre terapeutki wydają się bardzo ostre.

Małgorzata, Ala i jeszcze siedem innych osób zostało dyscyplinarnie wypisanych. Przez kilka dni pili dwusetki wódki przemycane z Tesco – mieli ITS-y – a trzy osoby od miesiąca ćpały.

– Mieliśmy komfort brania – powiedzieli na społeczności. – Narkotyki przynosili dilerzy.

Dilerzy czatują na terenie szpitala, w parku lub w pobliżu Tesco. Ciągną tutaj jak pszczoły do miodu. Nie wchodzą na oddział, bo odwiedzający muszą być wpisani na listę zaakceptowaną przez terapeutów. Najczęściej podają narkotyki w parku lub przez okno.

Obie wyrzucone kobiety były w naszej grupie. W efekcie na terapii wszyscy poza mną odczuwają głody. Sebastian czyta pracę na temat historii uzależnienia:.

– Miałem trzynaście lat, kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z alkoholem. Koledzy dali mi w lesie. Czułem się dobrze. Poznałem lek na troski. Byłem zachwycony i zacząłem pić. Dobrze się bawiłem na dyskotekach, zabawach. Najlepszym lekiem na kaca był alkohol. Gdy dostałem bilet do wojska, piłem miesiąc. Po wojsku szukałem okazji do picia. Jeździłem autem po pijaku i w wieku osiemnastu lat potrąciłem kobietę. Dostałem dwa lata. Dalej jeździłem po pijaku, zwolnili mnie z pracy. Piłem nawet w szpitalu. Rozwiodłem się z żoną, trzy razy leczyłem się na oddziale dla alkoholików z nakazu sądowego. Chciałem to tylko odbębnić. Przestałem wierzyć w Boga. Straciłem rodzinę, dom, wiarę i pracę. Robiłem zapasy alkoholu i wpadłem w depresję. W wypadku połamałem nogi. Ocknąłem się na stole operacyjnym. Dalej jeździłem pod wpływem. Nie wiedziałem, gdzie zostawiałem auto, kiedy jeździłem na dyskoteki. Na kacu zawsze piłem tylko na trzeźwo nie mogłem dojść do sklepu . Żona rozbiła mi flaszkę wódki na głowie i tylko o wódkę mi chodziło, nie o guza.

Pierwszy ciąg miałem przed osiemnastym rokiem życia. W wojsku kupuje się wódkę na melinie zawsze obok jednostki. Pół litra piłem bez odrywania ust. W domu, bo na dyskotece piłem więcej. W konkursie wypiłem trzy piwa w czterdzieści trzy sekundy. Dorobiłem się choroby serca. Skrajnie wyczerpanego, kiedy zwolniło się miejsce, pogotowie zabrało mnie na odwyk.

– Musi pan zdetronizować alkohol – mówi terapeutka. – Bo gdy pan opowiada o alkoholu, to się pan cieszy. Picie było dla pana atrakcyjne. Musi pan zmienić sposób myślenia o piciu i o życiu.

Teraz pracę czyta Iwo:.

– W 1995 roku dostałem tranxene 10 od lekarza. Byłem dyrektorem, ogromny stres, rozterki moralne. Potrzebowałem luzu, a alkoholu nie piłem od kilku lat. Po tranxene poczułem ulgę. Od 2007 brałem sporadycznie. Rok później rozwiodłem się i brałem sporo. W 2011 miałem pierwszy kilkumiesięczny ciąg. Wpadłem w depresję, dostałem xanax. Złe samopoczucie zrzucałem na karb choroby. Częstoskurcz serca, bezsenność, poty, biegunka, drżenie ciała, lęk – dopadały mnie, gdy nie miałem leku. Nabawiłem się choroby serca, straciłem dwie kobiety, jeździłem pod wpływem leków. Wzrosła mi tolerancja – od 0,75 miligrama do ośmiu miligramów na dobę. W 2013 pojechałem do przyjaciela. Wróciłem na drugi dzień. Nie pamiętam tego. Oglądałem auto, czy nie miałem wypadku, ale nie. Przez kilka dni dręczyły mnie lęki. Poszedłem na detoks. Potem rok nie brałem. Wróciłem do leków po śmierci matki. Nikomu nie szkodziłem."

---

Ćpuny farmaceutyczne

Ewa Woydyłło - Osiatyńska twierdzi, że jesteśmy narodem ćpunów farmaceutycznych. Pamiętam, jak moja babcia namiętnie zażywała tabletki z krzyżykiem. Przeciwbólowe. Mnóstwo starszych ludzi było od nich uzależnionych. Na odwyku, na którym byłam z powodu alkoholu i leków nasennych (benzodiazepin) było mnóstwo lekomanów lub uzależnionych krzyżowo.
Mój kolega ze studiów ożenił się z dziewczyną, która okazała się lekomanką - brała wszystko dostępne leki, jakiekolwiek byle brać - i wkrótce umarła.
Przesadzamy zwłaszcza z lekami przeciwbólowymi, uspokajającymi. Pamiętam do dziś koszmarne objawy odstawienie jak nie miałam we krwi benzodiazepin. Teraz zażywam tylko to co muszę, bo niestety niektóre leki muszę. Przeciwbólowe bardzo obciążają wątrobę.

Cukier

Choć miałam nawrót - miałam ochotę na zimne piwo i na drinka - nie złamałam abstynencji i nawrót minął. Pewnie za jakiś czas będzie kolejny.
Natomiast jestem na diecie bo przytyłam przez cukier i bez czegoś słodkiego jest mi bardzo trudno. Wytrzymać wytrzymam ale czuje taką chęć zjedzenia pączka albo lodów jak lata temu czułam na alkohol. Alkohol
to także cukier a wypijałam dziesięć piw lub dwie butelki wina białego półsłodkiego. Zatem to pewne, że jestem uzależniona od cukru ale nie zamierzam się poddawać.

Kupie chrom, podobno pomaga.
Oglądam właśnie "Na krawędzi" z 1990 roku z Meryl Streep o uzależnieniu od narkotyków. I tam pada zdanie: "Ona dużo je. Była na odwyku". Może nadmierne jedzenie cukru ma związek z kuracją odwykową.
Na odwyku wszyscy zajadali się czekoladą, krówkami, słodyczami...

Fragment rozmowy ze mną, która ukaże się 10 marca w "Urodzie życia"

„Jestem czwartą osobą i pierwszą kobietą, która skończyła roczny odwyk. Na zakończenie dostaję dyplom i cytat z książki Antoine’a de Saint-Exupery’ego  „Twierdza” oprawiony w ramkę – zapisała w swoich notatkach (w lutym  2017 ) robionych w ośrodku zamkniętym Katarzyna T. Nowak, dziennikarka i pisarka uzależniona od leków i alkoholu.

Będziemy rozmawiać o odwyku czy o „zmartwychwstaniu”?

Możemy i o tym, i o tym.

Od czego była pani uzależniona?

Jestem uzależniona. I będę uzależniona do końca życia, o czym nie wiedziałam.

Uzależniona od alkoholu czy od leków?

Na odwyku dowiedziałam się, że jestem uzależniona krzyżowo – od alkoholu i od leków. Większość alkoholików wcześniej czy później uzależnia się od leków.

Dlaczego tak się dzieje?

Bo większość nie może spać. W początkach uzależnienia padasz jak kłoda i śpisz, ale potem często się budzisz albo w ogóle nie możesz zasnąć. Sięgasz po leki na sen albo na uspokojenie.

Odwyki są różne. Pani poszła na roczny!

To był drugi.

Czyli wcześniej była jakaś próba?

Tak. Byłam na odwyku prywatnym . W Ściejowicach pod Krakowem, w domu z ogrodem. Były to, co tu dużo mówić, piękne wakacje. Atmosfera rodzinna, trafiłam na fajną grupę, było nas raptem jedenaście osób. Codziennie po sześć godzin terapii. Ale w ogóle się nie udzielałam, w ogóle się nie przykładałam. To trwało siedem tygodni. Chyba było za wcześnie i nie byłam gotowa, bo ten odwyk nic mi nie dał.

Wróciła pani stamtąd z przekonaniem, że to było stracone siedem tygodni?

Nie. Plus był taki, że zeszli mi tam do zera z klonazepamu. To jest silna benzodiazepina. Nigdy więcej po nią nie sięgnęłam, ale nie minął miesiąc, dwa i sięgnęłam po inne leki.

Potem poszła pani na odwyk roczny. Do ośrodka zamkniętego. To jest wielka przerwa w życiorysie.

Straszna. Dwanaście miesięcy wyłączenia z życia.

I kto sobie może na to pozwolić?

Byli tam ludzie w różnym wieku, od dwudziestu do siedemdziesięciu ośmiu lat. Naprawdę zdesperowani, tacy, którzy chwytają się ostatniej szansy. Duży przekrój społeczny, nawet bezdomni. Niektórzy byli odwiedzani przez rodziny, inni w ogóle nie. Ze mną było czterdzieści osiem osób, ale przez ośrodek przewinęło się przez ten rok chyba dwieście. Bo ludzie nie wytrzymują i się wypisują. Albo łamią abstynencję na oddziale i są wyrzucani. To jest nagminne.

A pani mogła sobie pozwolić na roczną przerwę w życiu?

Mogłam. Na zewnątrz nic mi już nie zostało. Nie byłam związana żadną pracą. Nie mogłam już pisać książek. Udało mi się wydać jedną i teraz żałuję, bo jak mi się oczy otworzyły, to obnażyła mi się marna jakość książki pisanej po lekach. Miałam spaczoną wizję rzeczywistości. Leki w połączeniu z alkoholem są zabójcze dla mózgu. Mój mózg pracował na zwolnionych obrotach. Cała byłam spowolniona. W Ściejowicach mówili, że pół godziny z jednego piętra schodzę. Postanowiłam spróbować odwyku. Nie miałam nic do stracenia.

Co się stało, że panią oświeciło?

To, że znowu biorę leki, że nie mogę spać. Zaczęłam brać stilnox, imovane, który jest łagodniejszy, niż klonazepam, ale jednak jest benzodiazepiną. Imovane w pewnym momencie zadziałał na mnie na odwrót (pobudzająco) i ja się po prostu przestraszyłam. A po pobycie w Ściejowicach wiedziałam już, że leki z alkoholem to jest po prostu śmierć. Chciałam, żeby mi ktoś pomógł.

Czyli racjonalnie pani myślała.

O dziwo. Zaczęłam racjonalnie myśleć.

Jak długo pani piła?

Nie wiem, kiedy się uzależniłam. Wiem, że pić zaczęłam na studiach. Miałam fajną paczkę, było wesoło. Uczyliśmy się, piliśmy… niby nic takiego. Ale na trzecim roku wyjechałam do Stanów. Opiekowałam się chorą staruszką. Mieszkałam w pokoiku z murem za oknem…

W pokoiku z oknem bez widoku?!

A w spiżarce był alkohol. Tam chyba już zaczęłam pić na poważnie – piłam sama, co wieczór. Bo nie mogłam spać, bo smutno, bo gorąco, bez klimatyzacji… Zawsze była jakaś wymówka. I wypijałam ten alkohol ze spiżarki.

Nie było momentów oprzytomnienia: „Stop, kobieto. Co ty robisz!”?

Nie. Żaden nałogowiec nie ma „stop” w głowie. Jakby miał, to by odwyki nie były potrzebne. Nigdy nie miałam „stop”.

(...)

Okładka

w 

sprzedaży od kwietnia 2018

Z nałogu w nałóg

Trzeźwiejący nałogowcy bardzo łatwo wpadają w sidła innego z pozoru niewinnego nałogu jak pracoholizm czy uzależnienie do sportu. Pisałam już o facecie, który uzależnił sie od basenu. Człowiek, który intensywnie pił/brał zaczyna nagle z tą samą intensywnością poświęcać sie jakiejś czynności i wpada w nałóg. Facet stracił przez namiętność do basenu rodzinę i prace. Mój znajomy po odstawieniu alkoholu zaczął intensywnie uprawiać jogę kundalini a nie miał o niej pojęcia. W efekcie otworzył sobie raz na zawsze czakrę brzucha. Przeszedł także na weganizm. Gitarzysta Metalliki uzależnił sie od surfowania, które pomagało mu w walce z alkoholizmem.
U mnie pojawiło sie uzależnienie od cukru. W domu używam ksylitolu ale co z tego jak kuszą mnie ciasta i lody? bardzo mnie to martwi bo jest to szkodliwy nałóg. Właśnie rozpoczynam detoks i ograniczanie cukru. Zapisałam sie też na basen;-)

Przyczyny uzależnienia

Tym razem krótko: jeszcze jedną wiedzę wyniosłam z terapii: wiedzę o tym, że to nie substancja uzależnia. Przyczyną uzależnienia są: rodzina dysfunkcyjna, poczucie odrzucenia i stres.
I nie mogę dociec - choć co tydzień chodzę  na terapie i zastanawiamy się razem - co było przyczyną u mnie? Zaczęłam pic na studiach bo wszyscy prawie pili. To była jedna wielka impreza choć uczyliśmy się dość dobrze. W końcu pewnie dojdę do tych przyczyn...I
chodzi o alkohol bo tabletki zaczęłam brać z prozaicznego powodu: nie mogłam spać.
Miałam wspaniałą rodzinę a nie dysfunkcyjną. Ale może - jak każda nietypowa rodzina - była trochę dysfunkcyjna? Tak naprawdę muszę  najpierw zrozumieć to pojecie bo w moim przekonaniu działała bardzo dobrze. Nie jest wcale łatwo znaleźć przyczyny.
Widzicie w swoim życiu te trzy przyczyny? Czy zupełnie inne?

Moje uzależnienie - dalszy ciąg

Napisałam, ze na studiach miałam grupe znajomych i niemal codziennie przez rok piliśmy wódkę. Potem wyjechałam do USA gdzie piłam niemal codziennie mając prace z zamieszkaniem. Powodowała to bliskość śmierci, bo staruszka, która sie opiekowałam bardzo chorowała i umarła. Prawdopodobnie wtedy sie uzależniłam. Kiedy wróciłam po roku zaczęłam  prace w Gazecie Krakowskiej. Nie piłam jeszcze wtedy codziennie ale często. I najczęściej  w mieście. Wiele razy sie upiłam i skompromitowałam. Potem pracowałam w Przekroju i dalej piłam. Potem w Twoim Stylu. Piłam już wtedy wino rozcieńczane wodą co wieczór (w dzień też) oraz piwo w pociągu relacji Warszawa - Kraków. W 2005 wydałam pierwszą książk, potem jeszcze dwie. Wszystkie napisałam pijąc wino z wodą lub piwo. Wkrótce do alkoholu doszły leki nasenne bo nie mogłam spać. Nie wiedziałam ile ryzykuje jednocześnie pijąc i biorąc benzodiazepiny. Dowiedziałam sie dopiero na odwyku. Przez ostatnie lata piłam już tylko w domu. Nie chciałam pic w miejscach publicznych. Straciłam energie życiową, łatwość pisania i sprawność umysłową. Odzyskałam dopiero po odwyku.
Historie mojego nałogu opisałam w powieści, jeszcze bez tytułu, którą wyda Wydawnictwo  Literackie po dzienniku odwyku.

Mechanizmy rządzące uzależnieniem

.Podstawowy mechanizm tworzący uzależnienie to system nałogowego regulowania emocji. Podporządkowane mu są dwa następne: system iluzji i zaprzeczenia oraz system rozpraszania i rozdwajania „ja”.

System nałogowego regulowania emocji polega na bezpośrednim regulowaniu życia emocjonalnego poprzez zażywanie substancji chemicznych, które zmieniają stan psychiczny człowieka. Patologiczne picie prowadzi do głębokich zaburzeń w sferze emocjonalnej, a życiem zaczynają sterować nałogowe stereotypy, jak na przykład ten, że alkohol lub narkotyk jest podstawowym źródłem emocji. Utrata kontroli i zerwanie związków emocjonalnych z rzeczywistością jest miernikiem uzależnienia.

Do uzależnienia od alkoholu prowadzą dwie stereotypowe drogi. Na jedną z nich wchodzą osoby, które w dzieciństwie żyły w napięciu i niepokoju i w pewnym momencie życia odkryły, że alkohol łagodzi niepokój. Na drugą wkraczają osoby nadmiernie pobudliwe, popędliwe, niesforne.

Osoby uzależnione nie uświadamiają sobie, co jest prawdą, a co fałszem w kwestii ich picia, i wraz z postępem choroby w ich umyśle rozwija się system iluzji i zaprzeczania. Dominuje myślenie magiczno-życzeniowe. Typowe jest zapominanie i zniekształcanie wspomnień, zaprzeczanie faktom. Umysł odrzuca oznaki nałogu. Inni je widzą, ale uzależniony zaprzecza, że ma problem. Spycha go do nieświadomości i w efekcie wzrasta napięcie i tłumienie. Gdy tłumienie przestaje działać, pojawia się mechanizm racjonalizacji. Celem uzależnionego staje się ukrycie prawdy. Dopiero w uznaniu własnej bezsilności jest szansa na uratowanie swojego życia.

Zaraz po odstawieniu substancji pojawia się żałoba, w której dominuje złość i smutek. Terapia uczy radzenia sobie z nimi.

Uzależnienie

Kiedy poszłam na odwyk myślałam, ze nie jestem już uzależniona bo przez dwa lata przed odwykiem napiłam sie tylko setkę wódki z colą i trochę cydru. Myślałam, ze jestem uzależniona tylko od tabletek a i to może nie bo przecież na poprzedni odwyku zeszłam do z era z klonazepamu i brałam tylko stilnox. Takie miałam naiwne wyobrażenia.
Nie mogłam uwierzyć, że nie tylko jestem uzależniona ale będę uzależniona do końca życia i dlatego nie wolno mi złamać abstynencji. Długo nie mogłam sie z tym pogodzić. wielu alkoholików marzy o powrocie do picia kontrolowanego i ma na to nadzieje. tymczasem prawda jest brutalna: większość przed odwykiem była w fazie chronicznej i jak tylko powącha alkohol do fazy chronicznej wróci. Nie ma picia kontrolowanego dla nałogowca. Nie ma brania kontrolowanego.
Nie planuje pić ani brać w żaden sposób ale fakt, ze jestem uzależniona do końca życia przyjmuje już z pokorą. To nie jest tragedia. W końcu zdrowieje...
Ale oto pytanie: jak długo trwa zdrowienie? dwa lata? Trzy? Całe życie??

Trzeźwość : zasady

Człowiek trzeźwy to człowiek wolny, który ma określony styl życia. Na terapii uczono nas, ze trzeźwe życie równa sie życie w prawdzie, że oto koniec z kłamstwami, którymi żyje nałogowiec. czynny alkoholik czy lekoman kłamie zawsze, najczęściej na temat swojego uzależnienia. Kiedy stajemy sie trzeźwi - przestajemy kłamać. I jest to zasada trzeźwego życia.
Człowiek trzeźwy jest zdroworozsądkowy i ogarnięty: potrafi załatwiać swoje sprawy. ja sie natychmiast ubezpieczyłam w pośredniaku, zaczęłam badania lekarskie, nie mam problemu z dojazdem w dalsze regiony Krakowa bo takie problemy miałam w trakcie nałogu.
Trzeźwość to także wiedza o uzależnieniu, która nie pozwala sięgnąć po substancje.
To zainteresowania i pasje.Różne ciekawe zajęcia. Więcej pieniędzy i więcej czasu.

A może coś jeszcze? Jaki jest styl życia trzeźwego uzależnionego?
Proszę o komentarze

Nawrót

Pojechałam na grupę wsparcia do Ściejowic: spotkania byłych pacjentów odwyku. Prowadzi je mój kolega Grzesiek. Każdy mówi, co u niego słychać i co robi dla swojej trzeźwości. Prawie każdy chodzi na terapie.
Grzesiek mówił, że nawrót zdarzy się na 100 procent każdemu i to niejeden. Dlatego tak ważny jest kontakt z trzeźwiejącymi nałogowcami (osobiście wole grupę NA niż AA choć jak na razie wystarcza mi wspomniana grupa wsparcia).  Wystarczy bowiem, że ktoś opowie jak sobie poradził z nawrotem by dać nam wsparcie i nadzieje. Myśle, że rozmowa nie tylko z trzeźwym uzależnionym pomaga. Także z kimś kto rozumie te chorobę a sam uzależniony nie jest. Ja mam takie osoby.
Na głód pomaga rozmowa, prysznic, zjedzenie czegoś, napicie sie wody...
W lutym mijają dwa lata jak jestem trzeźwa. Przyznam, że nieraz odczuwam ochotę by się napić piwa albo drinka ale się powstrzymuje. Czułabym się brudna jakbym złamała abstynencje, miałabym ogromne poczucie porażki.
A jak jest z nawrotami u Was? Proszę o komentarze

Odwyk

Byłam na dwóch odwykach. Na pierwszy namówiła mnie rodzina i nie byłam gotowa na terapie i na zmiany. Spędziłam kilka tygodni w uroczym miejscu ale nie przykładałam sie do terapii choć jest to bardzo dobry odwyk z dobrymi terapeutami. Miałam wiec wakacje.
Na kolejnym przez pierwsze miesiące nie akceptowałam niczego. Nie wypisałam sie bo wiedziałam, że na ponowne przyjecie trzeba długo czekać. Byłam też jednak ciekawa co dalej. Aż wreszcie przełamałam sie na terapii. Potem już szło z górki. Zaczęłam sie angażować, poczułam sie na swoim miejscu, czas szybciej mi leciał i pojawiły sie pierwsze pozytywne zmiany. Napisze o nich osobno.

Proszę o komentarze

Filmy terapeutyczne

Polecane na odwyku filmy terapeutyczne na temat uzależnienia:
Ray
Żółty szalik
28 dni
Pod wulkanem
Kiedy mężczyzna kocha kobietę
Spacer po linie
Nina

Inne
o nałogu:

Zostawić Las Vegas
Lot
Czysty i trzeźwy
Wyjść na prostą
Jestem Joe
Ćma barowa
Krzyk
Sid i Nancy ( o Sid Visious)
Patrick Melrose
Spacer po linie

Trzeźwość - czy jest łatwa?

Trzeźwość to jak pisałam nie tylko abstynencja . To proces. Przez dwadzieścia lat czułam tylko dwie emocje: zadowolenie kiedy miałam substancje i niezadowolenie kiedy jej nie miałam. Nie czułam strachu. Nie zauważyłam jak z młodej kobiety przeistoczyłam się w dojrzałą. nie miałam w związku z tym żadnych myśli, żadnych dywagacji. Nałóg nie pozwolił mi przeżyć żałoby po śmierci rodziców. Trzy książki napisałam pod wpływem. Wiązałam się i na ogół rozstawałam, w żadnym związku nie wytrzymałam. Nie mam dzieci. Ba! Nie zdawałam sobie nawet sprawy, ze jestem śmiertelna.
Kiedy zaczęłam trzeźwieć wszystko to - oraz związane z tym emocje: żal, strach, poczucie straconych lat - zaczęło do mnie docierać. Jak można pić 20 lat?!
A jednak można. Można i pięćdziesiąt. i całe życie.
Na szczęście można też się opamiętać.
Trzeźwość to emocje. Emocje, które  nie dochodziły do głosu zagłuszane przez substancje. To nie jest łatwe. Trzeba się z tym novum oswoić. Bo w końcu przychodzi oswojenie emocji. A pomocą w tym służy terapia. terapia uzależnień trwa minimum dwa lata. Mnie pomaga. Jeżdżę też na grupę wsparcia na odwyk w Ściejowicach. Najwięcej daje kontakt z dobrym terapeuta. Dużo dają rozmowy z kimś, kto rozumie uzależnienie, nałóg. No i są tez przyjemne emocje: zadowolenie, satysfakcja, duma...
Bardzo ważne w trzeźwym życiu  są pasje, zainteresowania. Nuda  może trzeźwość zabić.

Proszę o komentarze.

Fragment "Rok na odwyku. Świadectwo"

Ostatni fragment z książki, która ukaże się w marcu nakładem Wydawnictwa Literackiego.
Imiona zostały zmienione

"Decyzję o odwyku  podjęłam pewnej zimowej nocy w lutym 2016, kiedy nie mogłam zasnąć mimo stilnoxu i imovane. Te benzodiazepiny to doraźne leki nasenne i uspokajające, w niektórych zachodnich państwach zakazane. Silnie uzależniają po dwóch tygodniach. Biorę je od dziesięciu lat, nierzadko popijałam tabletki alkoholem, ale od dwóch lat nie piję, poza setką wódki z colą, wypitą w grudniu 2016.

Niestety walka z tabletkami jest równie trudna, zwłaszcza jeśli nie można spać. A ja nie mogę. Nawet gdy zasnę, budzę się w nocy. Próbowałam zażywać melatoninę, ale nie działała. Piłam męczennicę, też nie pomogła. A sen jest ważny. Po tabletkach jednak źle mi się myśli, jestem też bardzo spowolniona. Boję się, że straciłam łatwość, a może nawet zdolność pisania. Na pewno nie mam dawnej sprawności umysłowej.

Po raz pierwszy byłam na odwyku w 2015 roku w Ściejowicach w prywatnym ośrodku leczenia uzależnień . Byłam tam sześć tygodni od kwietnia do czerwca. Piękne wakacje, które niewiele mi dały.

W ośrodku – dużym wiejskim domu z werandą i ogrodem, położonym przy jeziorze – przyjął mnie szef i terapeutka Monika. Na parterze salon z telewizorem i kuchnia z dużym stołem, na poddaszu trzyosobowe pokoje i pokój terapeutyczny z fotelami. Początkowo w pokoju byłam sama, potem doszła narkomanka lekarka Ewelina. Byłyśmy jedynymi kobietami na jedenaście osób. Po jej odejściu dołączyła alkoholiczka Iwona i narkomanka Ala.

Dawano nam trzy posiłki dziennie. O ósmej trzydzieści było śniadanie (szwedzki stół), po wspólnej medytacji ze słowami znanymi wszystkim uzależnionym świata:

Boże, użycz mi pogody ducha,

Abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić,

Odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić

I mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego

Nie ma to nic wspólnego z religijnością.

Potem był obiad o trzynastej trzydzieści i o osiemnastej kolacja (szwedzki stół).

Terapia trwała z przerwami od dziesiątej rano do kolacji. Prowadziły ją Monika i Magda. Magdy się bałam. Była bardzo zasadnicza. W czwartki jeździliśmy na wycieczki, na przykład do Tyńca, we wtorki na spotkania AA i NA  (Anonimowi Narkomani), we wtorki na basen, a w środy puszczano nam filmy tematyczne, na przykład Lot i Żółty szalik. Film Pod Mocnym Aniołem jest zakazany na odwykach jako wyzwalacz.

Wszyscy traktowali ośrodek jak dom. Nie chcieli wychodzić na przepustki. Marek wyjechał w piątek na kilka godzin, ale wrócił już po godzinie. Zdumionej rodzinie oznajmił, że musi wracać do domu. Jeden z pacjentów mieszkał w Ściejowicach trzy miesiące. Żyliśmy tutaj pod szklanym kloszem, każdy bał się wyjścia. Ja też. Papierosy kupowaliśmy w Lewiatanie lub w małym wiejskim sklepiku. Teren jest ogrodzony, ale wolno nam było wychodzić do sklepu i na spacer po lesie.

Opiekunki sprzątały, wydawały posiłki i pilnowały nas.

Tylko jedna osoba złamała abstynencję. Przemyciła wódkę w bagażu. I z tego, co wiem, nadal pije.

W moim wypadku terapia niewiele dała. Tyle tylko, że do zera zeszłam z klonazepamunajgorszej z benzodiazepin, i od tamtej pory go nie biorę."

---

Trzeźwość - jak żyć?

Trzeźwość to - jak mówią terapeuci - życie świadome i w prawdzie. Odpowiedzialne. Nagle zdajemy sobie sprawę, że wiele lat byliśmy w czynnym nałogu, że kłamaliśmy, oszukiwaliśmy a może nawet kradliśmy, że robiliśmy wiele złych, głupich rzeczy. I choć teraz mamy powody do dumy czujemy się czasem jak "najgorszy człowiek na świecie" z książki Małgorzaty Halber.
W filmie o nałogu i odwyku "Kiedy mężczyzna kocha kobietę" Meg Ryan po odwyku chce rozejść się z mężem, bo czuje się jak najgorszy człowiek na świecie, niegodna jego miłości.
Mamy powody do dumy bo jesteśmy trzeźwi, ogarnięci, zerwaliśmy z poprzednim życiem ale często ogarnia nas wstyd.
Przynajmniej ja tak mam choć nałóg to przecież choroba.
Czy ktoś z Was też czuje się niekiedy jak najgorszy człowiek na świecie? Mimo dumy i satysfakcji?

"Rok na odwyku" - nota wydawnicza na okładkę

książka zostanie wydana w marcu 2018

Rok na odwyku

Katarzyna T. Now wak

Hasła

BARDZO PRAWDZIWA HISTORIA WYCHODZENIA Z UZALEŻNIEŃ

MOCNY I WZRUSZAJĄCO SZCZERY PAMIĘTNIK Z OKRESU POWROTU DO NORMALNEGO ŻYCIA

Nigdy dotąd nie interesowałam się swoim zdrowiem. Bardzo chcę żyć długo i w zdrowiu. Odkryłam, że życie jest cudowne.

Ta książka to poruszająca kronika z rocznego pobytu w zamkniętym zakładzie odwykowym. Katarzyna Nowak, pisarka i dziennikarka, szczerze i wprost mówi o 18 latach swojego  uzależnienia od alkoholu, narkotyków, środków nasennych i o swojej dysfunkcyjnej, choć kochającej się rodzinie. O długim procesie szukania pomocy u psychiatrów i o trudnej, ale przełomowej decyzji, kiedy w końcu sama dobrowolnie poddała się drakońskiej terapii odwykowej. Opisuje swój bunt i początkową niewiarę w sens tego, co słyszy od  psychologów i innych pacjentów. Z czasem jednak zaczyna rozumieć przyczyny swoich zaburzeń, poznaje lepiej samą siebie, zaczyna wyrównywać rachunki ze światem, z rodziną. Ostatecznie udaje się jej odzyskać chęć do życia i zaczyna się nim cieszyć.

Autorka nie uwodzi czytelników, nie udaje nikogo innego, niż jest, nie ukrywa swoich upadków i wad. Suchy, pozbawiony ozdobników zapis jej szpitalnej codzienności budzi z jednej strony grozę i zdziwienie, jak można tak nisko upaść, a z drugiej sympatię i szacunek do bohaterki, która jako jedna z czterech osób kończy roczny odwyk!

Ta książka pomaga uwierzyć, że warto walczyć o siebie i można życiu przywrócić utracony sens.

  

o autorce

Katarzyna T. Nowak, rocznik 1964, córka dziennikarki i pisarki Doroty Terakowskiej. Dziennikarstwem parała się przez lata także Katarzyna T. Nowak, współpracując m.in. z ,,Gazetą Krakowską”, ,,Przekrojem” i ,,Twoim Stylem”. Od ponad dziesięciu lat Nowak poświęca się wyłącznie pisarstwu. Wydała trzy książki, wszystkie w Wydawnictwie Literackim. Moja mama czarownica (2005, poświęcona zmarłej matce), powieści: Kobieta w wynajętych pokojach (2007) i Kasika Mowka (2010). Wszystkie książki autorki mają osobisty charakter, a Moja mama czarownica i Kasika Mowka opowiadają o jej rodzinie: wspaniałej i niełatwej zarazem.  

Trzeci fragment z mojej książki "Rok na odwyku. Świadectwo"

"166 dni

Na terapii Irek przyznaje się, że je garściami cukier.

– Jest pan na silnym głodzie i stosuje pan zamiennik – mówi terapeutka. – Cukier w takiej ilości daje kopa.

– Chcę się wypisać, mam dosyć – mówi Irek.

– Bo jest pan na głodzie. Jak pan teraz złamie abstynencję, znajdzie się pan ponownie w fazie chronicznej. Jakie są fazy picia?

– Towarzyska, kiedy się klinuje – mówię – ostrzegawcza, kiedy pojawiają się pierwsze szkody, krytyczna, w której następuje utrata kontroli i chroniczna, zagrożona śmiercią.

Mimo to Irek się nie boi. Potrzeba wyjścia na wolność jest silniejsza. Znowu przez całą terapię namawiamy go by został.

Dostaję kolejną pracę do napisania: „Koncentracja życia wokół substancji zmieniających świadomość”.

Piszę, że przez parę lat brałam stilnox i nie zwiększałam dawki. Potem zamieniłam na clonazepam i zaczęłam zwiększać dawkę, aż doszłam do dziesieciu tabletek. Kiedy nie miałam leku, cały czas myślałam jak go zdobyć, było to najczęściej w święta. Musiałam czekać aż psychiatrzy otworzą gabinety. Źle się czułam. Miałam objawy odstawienne. Dużo bym wtedy dała za tabletkę. Cieszyłam się jak mój partner wychodził do pracy, bo mogłam w spokoju wypić butelkę wina. Pustą chowałam w szafie, a potem wynosiłam na śmietnik.

Nie szukałam okazji do brania leków. Brałam co wieczór, by zasnąć. A wino piłam codziennie, dopóki mi smakowało.

Planowałam w dzień, że wezmę tabletki wieczorem i kiedy nie miałam tabletek, planowałam jak je zdobędę. Miałam zaplanowane dwie butelki wina dziennie.

Mieszkam sama, więc nie chowałam alkoholu i leków. Ukrywałam butelkę przed partnerem, kiedy z nim mieszkałam. Nie wiem, czy wiedział, że biorę leki. Chyba nie.

Robiłam zapasy leków, chodziłam do kilku lekarzy po recepty. A alkohol zawsze miałam w domu. Brałam je sama przed snem. Alkohol początkowo piłam w towarzystwie, potem sama.

Często chodziłam do gabinetów. Bałam się bezsenności. Nie tłumaczyłam tego w inny sposób. Brałam, by spać. Uważałam też, że lepiej mi się pisze po alkoholu.

Pojechałam na odwyk w Ściejowicach, po którym już nigdy nie zażyłam clonazepamu. Mój przyjaciel wyleczył się tam z alkoholizmu. Ale leki znowu zaczęłam brać...

– Powoli się uzależniałaś – mówi pan Piotr. – Jak mogłaś brać tak dużo tabletek? Leki i alkohol pomagają w małych ilościach.

– Stosuje pani mechanizm racjonalizacji i minimalizacji – mówią terapeutki. – Szukała pani partnerów, którzy albo nie zauważali, albo akceptowali pani uzależnienie. Według pani przyjaciel wyleczył się z alkoholizmu! Alkoholizm to choroba na całe życie. Rozcieńczanie wina to minimalizowanie. A przekonanie, że łatwiej się pisze pod wpływem, to mechanizm racjonalizacji. Jest też w tej pracy marzeniowe planowanie. Planowała pani branie leków. Pisanie jest dla pani najważniejsze. Podtrzymuje pani przekonanie, że łatwiej pani przychodziło pisanie pod wpływem. Ale czuła pani wstyd z tego powodu."

Głody i wyzwalacze

Z mojej książki "Rok na odwyku. Świadectwo":

 GŁODY – OBJAWY

Sygnały z ciała: Ssanie w żołądku, suchość w ustach, problemy ze snem, zaburzenia apetytu, objawy „suchego” kaca, wyostrzenie zmysłów, smak używki w ustach, ból głowy, mdłości, pocenie się, kołatanie serca, podwyższone ciśnienie, szum w uszach, uczucie gorąca, szczękościsk, napięcie mięśni, zmęczenie.

Myśli: mam ochotę się napić, wziąć, czegoś mi brakuje, czegoś nie zrobiłem, mam ochotę nie wiem na co, wszyscy wokół piją, biorą, mam ochotę na szybkie rozluźnienie, mam natrętne myśli o używce, zdarza mi się myśleć, że skoro już tyle nie piję, nie biorę, to mogę sprawdzić, czy mi się uda skontrolować używanie, śni mi się picie, branie, wątpię w sens terapii, wspominam przyjemny stan po spożyciu, jak piłem, brałem było łatwiej, lepiej, dam sobie radę sam, nie mam już problemu, nie myślę i piciu, braniu, żal mi tych, co piją.

Emocje: niepokój, rozdrażnienie, złość, tęsknota, żal, smutek, poczucie osamotnienia, euforia, wyczekiwanie, apatia, znudzenie, poczucie winy, zachowania agresywne, kłótliwość.

Zachowania: przebywanie z osobami pijącymi, polewanie, odwiedzanie miejsc związanych z używaniem, zrzucanie się na alkohol, narkotyki, oglądanie wystaw sklepowych z alkoholem, oglądanie reklam piwa, rozmowy o używaniu, tolerowanie obecności alkoholu i innych używek w domu, szukanie informacji o używkach, oglądanie filmików o używaniu, opowiadanie o swoich doświadczeń w sposób żartobliwy lub ekscytujący, izolowanie się od ludzi, przepracowywanie się, objadanie, stosowanie innych używek jak cola, kawa, energetyki, papierosy, niekontrolowane zakupy, wykonywanie czynności w pośpiechu, zatajanie przed terapeutą i grupą objawów głodu, nadmierne korzystanie z TV, komputera, internetu.

wyzwalacze wewnętrzne – określone emocje, które wywołują uczucie głodu – to niepokój, poczucie obcości, emocjonalny ból, frustracja, irytacja, smutek, zazdrość, złość, zmartwienie, tęsknota, poczucie pustki, poczucie niskiej wartości, konflikty wewnętrzne, zdenerwowanie, podekscytowanie, pewność siebie i poczucie szczęścia.

Wyzwalacze zewnętrzne to „ludzie, miejsca i sytuacje, które wywołują uczucie głodu alkoholowego lub narkotykowego, poprzez skojarzenie z przyjmowaniem substancji”.

Jak walczyć z głodem? Zjeść coś dobrego, wziąć prysznic, porozmawiać z kimś, ćwiczyć, iść na spacer, zająć się czymś interesującym.

Nigdy nie miałam wielu głodów poza snami alkoholowymi kiedy śniło mi się, że pije.  Z klasycznych głodów czułam chęć napicia się ale ta chęć po kilkunastu minutach mijała. Wystarczy przeczekać. 

Chodzę do knajpy gdzie moi znajomi piją wieczorami piwo ale to na mnie nie działa. Towarzysze im pijąc herbatę z cytryną.
Natomiast wyzwalaczem jest dla mnie opis sceny w książce kiedy bohater pije drinka. Jednak

coraz rzadziej nachodzi mnie ochota na coś mocniejszego.

Ale wiem, że trzeźwi nałogowcy miewają straszne głody i właśnie na terapii jesteśmy uczeni jak sobie z nimi radzić. Według mnie najważniejsze to znaleźć sobie jakieś super interesujące zajęcie, pasje. Widziałam film dokumentalny o muzykach Metalliki i jeden z nich po rzuceniu alkoholu radził sobie tak, że został zapalonym surferem a nie da sie serfować po pijaku lub na kacu, jak mówił i to go trzymało w trzeźwości.

A co dla Was jest wyzwalaczem? I jak radzicie sobie z głodami?